Rozpowszechnianie bakterii cz. 3

Co się tyczy odmian chorobotwórczych, to Koch w 1884 roku pierwszy stwierdził w wodzie obecność zarazków cholery, w studniach znaleziono również w czasie epidemii laseczniki tyfusu. Tern też się tłumaczy zalecane przez lekarzy używanie do picia w czasie epidemii cholery i tyfusu jedynie wody przegotowanej; przez gotowanie bowiem zarazki zostają zniszczone.

Najliczniej bez wątpienia uposażone są w bakterie ciała stałe, obliczono np., że 1 gram masła zawierać może 10 do 25 milionów drobnoustrojów, w tym ogromną większość stanowią bakterie; w serze ilość drobnoustrojów jest jeszcze znaczniejszą; najbogatszą jednak jest gleba, tu bowiem przeważnie koncentruje się materia organiczna, czy to w postaci odchodów zwierzęcych, czy też trupów roślin i zwierząt.

Nie wszystkie jednak warstwy ziemi jednakowo uposażone bywają w bakterie. Najbogatszymi w tym względzie są wierzchnie warstwy globy; w miarę głębokości ilość bakterii maleje, aż wreszcie na pewnych głębokościach warstwy ziemi są zupełnie pozbawione miazmatów. Ilość bakterii w wierzchnich warstwach, jak też granica jałowości ziemi zależne są, rzecz prosta, od kultury, w jakiej znajduje się dana gleba. Gdy w glebach dziewiczych ilość bakterii w warstwach wierzchnich sięga według obliczeń Fliige’go 100,000 w 1 gramie ziemi, w globach uprawnych, według obliczeń Remy’ogo, w tej samej ilości ziemi dosięga ona 15,400,000.