Szczepienie bakterii korzonkowych cz. 7

Szczepionka Moora. G. Moor, kierownik waszyngtońskiej stacji doświadczalnej, opatentował wyhodowaną przez się kulturę bakterii korzonkowych, odznaczających się, według jego zdania, najsilniejszą jakoby zdolnością asymilacyjną azotu. Szczepionka Moora różni się od nitraginy Hiltnera przede wszystkim tym, że bakterie, właściwe poszczególnym rodzajom roślin motylkowych, wchodzą w skład szczepionki w stanie suchym pod postacią zarodników, zebranych na wacie, wskutek czego tlają się one według Moora przechowywać czas dłuższy; dopiero przed użyciem przeprowadza się zarodniki w kultury żywo.

Chcąc szczepić rolę, należy pewną ilość ziemi suchej zwilżyć rozczynem szczepionki, następnie dokładnie wymieszać z 4 o lub 5 o krotną ilością ziemi, wysuszyć, rozsypać na roli i zaraz przybronować.

Nitrobakteryna. Szczepionka ta została sporządzoną przez prof. botaniki królewskiego instytutu w Londynie W. Botomley’a. Nitrobakteryna zawiera bakterie  korzonkowe pod postacią zarodników, które również należy przede wszystkim przeprowadzić w postać żywotną.