Rozrastanie się i rozwój roślin cz. 1

Pyłek. Pręcik jest liściem, którego ogonek stanowi nitkę, blaszka zaś, bardzo zmniejszona, ma na sobie woreczki pyłkowe. Pręciki razem wzięte stanowią przyrząd pręcikowy, czyli męski, kwiatka, mniej lub więcej regularnie ukształtowany.

Worki pyłkowe u okrytonasiennych tworzą się na górnej powierzchni blaszki pręcikowej, u nagonasiennych—na dolnej; ilość ich zmienna: najczęściej bywa cztery; sosna ma po dwa; cyprys po trzy; wawrzynowate po ośm; jemioła — wiele.

W workach tych tworzą się drogą dzielenia komórki, najczęściej wolne, ziarnka pyłkowe, które po pęknięciu worków rozsypuję, się i unoszone są wiatrem lub owadami na słupek (opylenie).

Każde ziarnko pyłkowe jest komórkę zupełną, zawierającą jądro, protoplazmę i otaczającą je błonę.

obrzeża

Ta ostatnia, odżywiana z wewnątrz przez protoplazmę, z zewnątrz zaś przez zawartość worka pylnikowego, grubieje i różniczkuje się na dwie warstwy: zewnętrzną, rutynizowaną (exyna) i wewnętrzną, błonnikową (intina). Eksyna ma często kolce, żeberka i t. d., również szparki, czyli pory, w których kutynizacya jest niezupełna.

U niektórych roślin, jak storczyki, trojeściowate ziarnka pyłkowe zostają sklejone w jedną masę.

Skoro tylko ziarnko pyłkowe dosięgło swego rozwoju ostatecznego, jądro jego dzieli się na diva bardzo nierówne, i tworzą się dwie komórki: jedna wielka, z jądrem okrągłym, druga mala, której jądro wygięte na kształt półksiężyca.

obrzeża